Charków

Miasto powstało w 1655 r., a jego pierwszymi mieszkańcami była grupa kozackich przesiedleńców. Już pod koniec XVII w. Charków z błotnistej kotliny przekształcił się w prężny ośrodek handlowy.

18 września 1868 r. wmurowano kamień węgielny pod dworzec kolejowy w Charkowie – rok później wjechał tam pierwszy pociąg. Charkowski węzeł kolei żelaznej był do rozpadu Związku Radzieckiego jednym z największych w kraju.

Pod koniec XIX wieku Charków stal się znaczącym ośrodkiem przemysłowym południa Rosji. Podczas gdy w 1850 r. miasto liczyło zaledwie 42 000 mieszkańców, to w 1897 r. było ich już cztery razy więcej.

Budynek Dzierżpromu czy też Gospromu (ukr. Держпром; ang. Derzhprom) to najbardziej znana konstrukcja z czasów radzieckich znajdująca się w Charkowie.

Położony we wschodniej Ukrainie Charków jest ważnym ośrodkiem przemysłowym regionu i drugim co do wielkości miastem kraju. Choć Charków może pochwalić się ponad 350-letnią historią, nigdy nie należał do miast szczególnie często odwiedzanych przez turystów.

Zarówno oryginalny kształt, jak i imponująca powierzchnia Placu Swobody w Charkowie są znane w całej Ukrainie, a także poza nią. Ten szósty co do wielkości plac na świecie jest najbardziej rozpoznawalną częścią współczesnego Charkowa.

Sobór Błagowieszczeński (czyli Sobór Zwiastowania) to najważniejsza świątynia prawosławna w Charkowie. Jest wspaniałym przykładem neobizantyjskiego stylu w architekturze. Godna uwagi jest przede wszystkim 80-metrowa dzwonnica soboru.

Sobór Błagowieszczański nocą

Ukraina (Charków) | Sobór Błagowieszczeński w Charkowie (by Alexeev_Alexey na licencji Pixabay

Historia świątyni

Sobór był budowany w latach 1889-1901. Powstał w miejscu, w którym i wcześniej znajdowały się kościoły prawosławne pod tym samym wezwaniem. Architektem świątyni był Michaił Łowcow. Sobór podlega Patriarchatowi Moskiewskiemu.
Budowę świątyni sfinansowano z datków wiernych zebranych w Charkowie oraz innych miastach Imperium Rosyjskiego. Sobór był jedną z największych i najwyższych katedr Imperium.

Ciężkie czasy dla świątyni i wiernych nastały wraz z przejęciem władzy przez bolszewików. Kilkakrotnie planowano zamknięcie soboru; dokonano tego w końcu w 1930 r. Władze komunistyczne używały budynku jako stajni i magazynu.
Ponowne otwarcie soboru dla celów religijnych nastąpiło w 1943 r. Trzy lata później świątynia uzyskała status katedry eparchii charkowskiej.

 

Charakterystyka soboru

Sobór zbudowano w całości z cegły. Wysokość budynku (mierzona od podstawy do zwieńczenia głównej kopuły) wynosi 59 m, zaś wysokość imponującej dzwonnicy – 80 m. Dzwonnica zwieńczona jest krzyżem, który dwukrotnie uległ uszkodzeniu (w 1974 r. na skutek silnego wiatru, a następnie w 1996 r.). W roku 1997 górną część wieży strawił ogień. Obecnie dzwonnica jest w pełni odrestaurowana.
Świątynia robi duże wrażenie nie tylko z zewnątrz. Jej wnętrza zachwycają kunsztem artystycznym – zwłaszcza ikonostas z białego marmuru z ikonami autorstwa Andrieja Danilewskiego. Godne uwagi są też piękne freski zdobiące ściany katedry, które wykonano na wzór dekoracji z soboru św. Włodzimierza w Kijowie.
Sobór Zwiastowania może pomieścić 4000 wiernych.

 

 

Sobór Pokrowski (czyli sobór Opieki Matki Boskiej) z XVII wieku to najstarszy budynek w Charkowie. Należy do najważniejszych zabytków miasta.

Sobór Uspieński (czyli sobór Zaśnięcia Matki Bożej) góruje nad Charkowem dzięki swej monumentalnej, strzelistej dzwonnicy. Do niedawna ten XVIII-wieczny kościół był najwyższym budynkiem w mieście.

Charkowska Synagoga Chóralna(Synagoga Tempel) jest największą budowlą tego typu na Ukrainie i drugą co do wielkości w Europie (po synagodze budapesztańskiej).